TREGIM I SHKRUAR NGA MEHMET KRAJA, TIRANË 1995
Ishte ditë nëntori dhe në Tiranë prapë do të binte shi. Një shi i panevojshëm, jofunksional. Mbi qytet ishte nderë qielli nxirë dhe i palëvizshëm, me sfond të padepërtueshëm resh. Pamja, me krejt atë përhimësi dhe nxirosje, ngjante me një pikturë diletanti, i cili ende nuk ka arritur të zbulojë esencën e ngjyrës dhe të dritës.
Nuk dija cila ditë e nëntorit ishte dhe nuk dija ç‘orë bënte. Tashmë isha mësuar me rrjedhën e tyre të njëtrajtshme dhe ato, ditët dhe orët, më ngjanin me një procesion mortor, i cili në radhë të pakëputur shkon të futet në morgun e harresës.
Përtej klubit, ku zakonisht pija kafe dhe lexoja gazetat, shtrihej sheshi i gjerë, me rrugë që hynin dhe dilnin prej tij mospërfillshëm, duke e lënë atë të shtrirë horizontalisht, me një vetmi të turbullt, e të largët e të trishtme. Unë e dija se pas pak, sapo të niste të binte shi, kalimtarët do të iknin prej sheshit, gjerësia e tij do të merrte një zbrazësi të ftohtë dhe atëherë mendoja se sa punë e mërzitshme ishte të qenit një shesh si ky, me atë shtatoren e plumbtë në mes dhe me një njeri që, diku nga një cep, e shikon papërcaktueshëm.
Nga rruga e Durrësit dhe përtej saj, nga pllajat dhe kodrinat që shtriheshin në perëndim dhe përtej tyre, nga deti atje tëhu dhe përtej tij, ndoshta nga një përfytyrim i rrëmujshëm dhe akoma më larg, filloi të frynte një erë e nxituar, duke ngritur në qiellin ngjyrëplumbi një re pluhuri të dendur, gjethe me ndryshk vjeshtor brenda, copa letrash dhe aty-këtu ndonjë gjësend tjetër, që nuk ia dije origjinën. Kalimtarët shpejtonin hapat dhe zërat e fjalët e tyre se ku iknin, ndoshta përtej atij muri akustik që krijonte ushtima e erës, njësoj si pamjet e tyre që shpërbëheshin aq papritmas, si t’i gëlltiste ai peizazhi diletant ose ajo turbullirë mendimesh që m’u stis aq papritmas. Për një çast hetova se në tarracën e klubit nuk kishte më njeri, se sheshi përtej ishte i zbrazët, kurse shiu që filloi të binte rrëmbyeshëm i vendoste pamjet me konture ujore në një akuarel ende të papërfunduar. U ngrita dhe eca rrugës së zbrazët, e cila pa asnjë kthesë, si në tablotë me kuadratet e Moskës, më shpinte deri në dhomën time. Shiu binte me pika të mëdha. Shiu krijonte rrëke dhe gjole në rrugë dhe trotuar. Unë shkelja shkujdesshëm nëpër to dhe shpërbëja në çast reflektimin e dyshimtë të qiellit mbi syprinat e paqëndrueshme. Kjo se si më argëtonte dhe nuk më bëhej vonë që shiu binte me aq rrëmbim dhe që unë lagesha nën rrebeshin e tij.
Në një cep të trotuarit, në kalim e sipër, më ra në sy tek dergjej një copë ca më e madhe gazete, të cilën pale nga e kishte marrë era, e kishte vërtitur nëpër ajër dhe dikur ajo kishte përfunduar aty, e zhubrosur dhe e ngjitur pas një blloku të shtrembër betoni. Shkronjat e mëdha ishin lagur nga shiu dhe ishin bërë më të zeza, dhe uji kishte kaluar mbi to dhe i kishte bërë të qullëta, të rrëshqitshme, të përtejme, si të vendosura në akuarium; dhe njerëzit kishin shkelur mbi të dhe kishin lënë gjurmë të baltës e të ndrydhjes e të shpërbërjes. Më bënë kureshtar katër shkronjat e para, të cilat ende shquheshin mirë. E zura copën e gazetës nga cepi dhe në gishtërinj ndjeva prekjen e saj të butë, të flashkët, gati të pahetueshme. Kosova. Asgjë tjetër nuk shquhej në atë copë letre të qullur. Shkronjat e zeza më shikonin turbullt, si përtej një perde lotësh. E palosa me kujdes letrën e lagur dhe e futa në xhepin e brendshëm të pardesysë. Nga streha e afërt, i lagur njësoj si unë, një i dehur pa atë që bëra dhe një herë qeshi me ca kukurisje të shëmtuara, kurse pastaj, me t’u larguar disa hapa, më shau me zë të lartë.
Mugëtira e asaj dite nëntori në dhomën time kishte hyrë shumë kohë përpara se mbi qytet të zbrazej rrebeshi i shiut. Zura vend te tryeza pranë dritares, ku rrija gjithmonë në orët e gjata të vetmisë. M’u kujtua copa e gazetës në xhepin e pardesysë. E nxora me kujdes dhe e qita përpara mbi tavolinë. Letra ishte bërë më e butë, më e flashkët dhe një rimtësi e turbullt i kishte rënë sipër. Shkronjat e zeza nuk ishin më aty.
Nga gazeta, nxirja e shpërbërë e shkronjave kishte dalë në anën tjetër të dritares dhe atje tej, kah veriu, kishte krijuar atë natë të mërzitshme nëntori.
(Tiranë, 1995)