Nga Mit’hat Frashëri
Qe një koh’ e vjetër, kur shqipëtarët besonin e u faleshin yjevet, djellit, hënës, druvet, shkëmbinjvet. Që at’here shqipëtarët quheshin shqipëtarë.
Pastaj, zunë e besonin që çdo gjë në jetë ka një perëndi, përmbi të cilat Hyji (Jupiteri) mbretëronte. Këta njerëz prapë quheshin: shqipëtarë.
Shqipëtarët ishin të tërë të krishterë gjersa erdhi turku; pas kësaj, disa prej atyre u bënë muhamedanë dhe ca mbetën si ishin.
O Shqipëtarë, të krishterë a muhamedanë! Hapni sytë: jeni vëllezër!
Kini qënë gjithënjë shqipëtarë dhe vetëm feja ju është ndrruar, po jeni një gjak, një familje. Pse rrini të ndarë? Sa turp i math! Me të ngjyer një mollë, gjysmën me një ngjyrë e gjysmën me një tjatër, a munt të themi që janë dy copa?
Feja është ndrruar, po kurdoherë kemi qenë shqipëtarë dhe ashtu duhet të jemi.