SHKRUAR NGA SYLË BAJRAMI
Ka ra dielli mbi Tivar,
deti bregun e lazdron,
Ç’është ky gjak që vjen me valë,
shpirt e zemër mi trazon!
Ç’jan k’ta njerëz që po i qet vala,
apo mendja sot më ka lanë!?
Ç’jan kta tirqi me gajtana,
a din kush xhevap’ me më dhanë?
Ç’jan’ k’ta plisa nëpër zallë,
ç’jan k’to shokë porsi gjarpnore!?
A ka mbetë ndoja i gjallë,
apo tanë m’i vranë mbas dore!?
Të tanë jan’, k’ta, djem’ Kosove,
që në besë mi preu shkinia
Se per Trieshte i patën nisë,
athua dinë ndoj gja Shqipnia?
Eu Shqiponje mos të kjofsha falë,
qysh nuk dite me mi rue!?
Me u zane udhën e me i ndal ,
ne ato ane kur kan kalue.
Kur te kthehem si të tregoj,
per kete morde per kete hata!
Sh’pi per sh’pi me duhet te shkoj,
me i lajmru se çka është bà.
Dikund gjej’ vetem nënë shkretën,
dikund tjetër femije jetima,
E dikund veq motër zeza,
që ne qiell i ndihet brima…
Ku jan’ djem’t e ditëve t’ para,
që n’a folshin për lirin!?
A e din’ ku i kan vllaznit,
a e din çka e gjet Shqipninë?!
A e dinë se u prenë në besë,
se u vran në mes të Tivarit!?
Pllamë per pllamë, tokë edhe det,
i kan skuq me gjak t’ shqiptarit.
Ah Kosovë, Kosovë martire,
kah te shkelësh hap e varr,
Bëhu gati, moj Nanë Madhe,
këta bijë, në gji me i marrë…