SHKRUAR NGA MEHMET BREZNICA, 1994, Krefeld, Gjermani
Po vijnë kalorësit e apokalipsës
Në natën tënde që jep shpirt
Ata po vijnë të të mbysin në gjumë
Po vijnë të të mbysin në gjak Rozafë
Vijnë të të dhunojnë e të të presin gjinjt
Ata po vijnë po vijnë Rozafë
Që të vrasin lirinë në sytë e tu të kallur
Ata po vijnë po vijnë e bukura ime
Me patkonj të hekurt që shkreptijn zjarr
Ulurijn vetëtijn nën dhëmbë shkreptijn
Ata po vijnë ndjej trokun e tyre në largësi
Ndjej ortekun e jargëve në fytyrë
Ata po vijnë po vijnë Rozafë
Si dallgë e çmendur në stuhi
Me fërshfërimë me ulurimë
Ata po vijnë ordi ordi po vijnë
Ndjej patkonjt e tyre në krahëror
Rreth meje e në mua dimër e shtrëngatë
Shtrëngo brinjët e më ruaj at fëmijë në gji
Unë nuk mund të vijë sonte në këtë hata
Jam i gozhduar në azil Rozafë
E ata po vijnë në natën tënde të tmerrshme
Në natën tënde më të gjatë
Vijnë të të vrasin diellin në çepallë
Të të helmojnë ajrin në ag
Të të shkurtojnë duart në prag
Që të vrasin foshnjën të të shtrydhin hënën
Kullë e muranë të rrafshojnë pa gjurmë e nishan
Në themelet tua të stisin perandorinë
Ata Rozafë po vijnë po vijnë
Mjekërrshprishur përhanur jargisur
Me kosën e stuhisë po vijnë
Pas tym kërma gjak e mynxyrë
Ata po vijnë Rozafë po vijnë
Me helmin e gjarprit të verdhë nën gurë
Në livadhet e luleve bar s’ka për të mbirë
Në gji do ti vrasin abetare e flamur
Ata po vijnë me duar të kuqe mbi bërryl
Në gjuhë e ball të të gdhendin të sërbit kryq
Po vijnë të të përgjakin ëndrrën
Lisin e shpresës të ta rrëzojnë
Ata po vijnë të të bëjnë gjëmën
Në këtë natë të rënd plumb
Vetëm edhe pak ka mbetur të jetojmë
Deri në zgjimin tonë të fundit
Ata po vijnë me shpejtësi drite po vijnë
E unë nuk mund të të vijë sonte në këtë hata
Më janë ngrirë gjunjët nën akujt e azilit
Ndjenjat më janë topitur në pusi të pritjes
Në shtratin e letargjisë durimi më ka gozhduar si Krishtin
Qëndro Rozafë o kullë e lashtë
Më paska pas zënë zbokth i natës tënde në ankth
Paksa të paskam pas folur përçart…