Pyetjet i parashtroi: Don Giusto Truglia. Përgjigjet i dha: Don Gabriele Amorth. Përktheu dhe përshtati në gjuhën shqipe: Don Anton Uka
Të dashur lexues, në këtë intervistë, që është e para prej dhjetë sosh, do të lexoni dhe do të informoheni mbi praninë e Djallit (burimit të çdo të keqeje), mbi ekzorcizmin (lutjen e veçantë kishtare për lirimin e të poseduarit nga Djalli) dhe mbi ekzorcistin (personin apo më mirë të themi meshtarin ose ipeshkvin që bën lutjen zyrtare të ekzorcizmit).
Sot, pasi që flitet shumë për sekte satanike, për okultizëm (për atë që nuk është e dukshme dhe e perceptueshme për mendjen e njeriut, prandaj edhe nuk është e qartë, por sekrete dhe misterioze: fuqi apo motivacion), për magji si dhe për fenomene tjera të ngjashme me këto, e konsideroj të nevojshme që të qartësohet ideja se çka duhet bërë, si duhet vepruar, si duhet ballafaquar fenomenet e tilla dhe, ç’është më e rëndësishme, se duhet kuptuar saktësisht kush është Djalli dhe çka domethënë prania dhe veprimet e tija në botë dhe në vetë njeriun.
Horizonti i të gjitha këtyre pyetjeve dhe përgjigjeve që do të takoni në këtë intervistë të dhënë nga ekzorcisti numër një i Kishës katolike, i cili vdiq para dy vitesh në Romë, është ai i krishterë, pra, bindja se i Keqi nuk e ka fjalën e fundit, pikërisht për faktin se Jezusi e ka mundur atë me vdekjen dhe me ringjalljen e Tij. Kështu që, qëllimi i përkthimit të kësaj interviste është, që të ndihmohen njerëzit, të kuptojnë diçka më shumë në lidhje me këto tematika dhe fenomene të mistershme, por, fatkeqësisht, edhe shumë të pranishme dhe jashtëzakonisht të dëmshme për jetën e njeriut, për familjet dhe shoqërinë në përgjithësi.
Hyji e ka krijuar botën dhe engjëjt. Pse atëherë ka lejuar ekzistencën e Djallit dhe pse i krijoi njerëzit?
Hyji është i lumtur në vetvete, i vetëmjaftueshëm me një dinamizëm që është dhënë nga dashuria që kalon ndërmjet Personave hyjnor. Hyji ka dashur ta komunikojë dashurinë e tij, duke krijuar atë që ne e quajmë botë e jashtme, engjëjt, njerëzit dhe gjithë botën e krijuar. E tëra kjo është objekt i dashurisë së Hyjit, më qëllim që ta zgjerojë dashurinë e tij edhe ndajë krijesave tjera.
Adami dhe Eva mëkatuan dhe bënë mëkatin e parë. Kur njeriu e bën të keqen, kush është fajtor: Adami, Eva, apo njeriu, sepse ndoshta nga momenti që Hyji e ka krijuar njeriun ishte e pa evitueshme që njeriu të mos mëkatojë, sepse e ka krijuar mëkatar?
Jo, Hyji nuk e krijoi njeriun mëkatar, por e ka krijuar njeriun të lirë, sikurse i ka krijuar engjëjt të lirë. Ai e krijoi shpirtin e pastër të lirë, ia dha dhuratën e lirisë, dhuratën më të madhe dhe më të çmueshme që do të mund t’ia jepte. Natyrisht, dikush me liri mund të bëjë përdorim të mirë, apo të keq. Është përdorimi i keq i lirisë që i ka krijuar të këqijat që ndodhen në botë.
Kur njeriu bën një gabim, mëkat, dhunë apo krim, pse Hyji nuk e ndëshkon menjëherë dhe nuk e eliminon nga faqja e dheut?
Sepse kështu do ta eliminonte lirinë. Hyji na ka krijuar të lirë, pastaj i bën llogaritë në fund, por aty për aty nuk intervenon, sepse do ta bllokonte lirinë tonë. Ja pse ndodhin vrasjet. Në këtë moment jam duke menduar në një mik të dashur që kisha, Vittorio Barlè. Kur mendojmë në vrasjen e një njeriu kaq të drejtë dhe kaq të mirë dhe në shumë viktima të padrejtësisë, pyesim: pse Hyji nuk ka intervenuar? Përgjigja është, sepse Hyji nuk intervenoi as për ta shpëtuar Shën Gjon Pagëzuesin, kur e arrestuan dhe kur ia prenë kokën. Nuk intervenoi, por pastaj bëri prej tij një martir të madh, njeriun më të madh që ka lindur nga gruaja. Por aty për aty nuk intervenoi.
Pra, në njëfarë mënyre bashkëjetojnë e mira dhe e keqja, personat e mirë dhe të këqij, pak a shumë si gruri dhe egjra, sikur shëmbëlltyra për të cilën na fletë Ungjilli?
Ekzaktë, shëmbëlltyra e grurit dhe egjrës është ajo që më së miri e shpjegon dhe na ndihmon të kuptojmë sesi e mira dhe e keqja jetojnë dhe rritën së bashku deri në kohën e korrjes.
Por, më lejoni të shtoj, sepse në këtë pikë lind një tjetër vështirësi. Nëse ne flasim për një Zot që duhet të jetë i drejtë, i cili duhet ta ndëshkojë fajtorin, kjo a nuk e kundërshton paksa atë që na predikohet mbi Hyjin që është mirësi, i mëshirshëm?
Nuk duhet të harrojmë së mëshira dhe drejtësia bashkëjetojnë dhe janë të varura njëra nga tjetra. Edhe drejtësia është një virtyt, ashtu sikurse është mëshira, pra, bashkëjetojnë dhe e plotësojnë njëra-tjetrën. Hyji nuk do të ishte i mëshirshëm, po mos të ishte edhe i drejtë, e nuk do të ishte i drejtë, po mos të ishte i mëshirshëm.
Por, ndoshta gjatë historisë, gjatë shekujve, është theksuar më tepër drejtësia e Hyjit sesa mëshira. Një Hyj shumë ndëshkues, shumë i rreptë e nganjëherë edhe i dhunshëm.
Po, nganjëherë është paraqitur një Hyj shumë hakmarrës dhe ndëshkues, por sot, do të thosha, teprohet në anën tjetër. Teprohet mbi mëshirën e Hyjit deri në atë pikë, saqë mohohet drejtësia e tij, pra, mohohet ekzistenca e ndëshkimeve që Hyji jep atyre që i kanë merituar.
Por këtu fillon problemi tjetër: nëse Hyji është i mirë, nëse është i mëshirshëm e dëshiron shpëtimin e të gjithëve. Pra, duke qëndruar nga ana e Hyjit, ferri do të duhej të ishte i zbrazur?
Ta themi qartë: Hyji i ka krijuar vetëm gjërat e mira, vetëm gjërat e shëndosha dhe vetëm gjërat e bukura. Pra, në planet e Hyjin nuk ekzistonte as e keqja, as sëmundja, as vuajtja, as mundi, e aq më pak ferri. Në këtë pikë dëshiroj t’iu tregoj një episod: Kur atë Kandidi ishte duke e dëbuar një Djall nga një person i poseduar, me ironinë e tij i thoshte: “largohu, largohu Djall. Hyji e ka krijuar për ty një shtëpizë të nxehtë, ku nuk do ta vuash të ftohtin”. Pas pak Djalli iu është përgjigjur: “Ti nuk di asgjë”. Kur Djalli del me këto qëndrime, domethënë se Hyji i urdhëron ta thotë një të vërtetë. Nuk e ka krijuar Hyji ferrin, kemi qenë ne që e kemi krijuar atë. Ai as që e kishte menduar, sepse nuk ishte në planet e Hyjit ekzistenca e ferrit. Dhe unë kur i kam pyetur djajtë: “Edhe ju keni kontribuuar në krijimin e ferrit”; gjithmonë më kanë përgjigjur: “Të gjithë ne kemi kontribuuar!” Ferri nuk është krijuar nga Hyji dhe ai që do të shkojë në të, nuk shkon sepse e qon Hyji, por shkon vetë me këmbët e veta.
Pra, ferri në njëfarë mënyre është pasojë e lirisë së njeriut?
Ekzakt, është pasojë e lirisë së keqpërdorur, e abuzimit të lirisë së përdorur kundër Hyjit, kundër dispozitave të Hyjit, kundër ligjit të Hyjit. Është një rebelim ndaj Hyjit, për çka ndëshkohet në mënyrë që ta ndajë përfundimisht nga Hyji.
Sipas jush, ferri a është i zbrazët apo i mbushur?
Për fat të keq, ferri është i mbushur. Të gjitha vizionet që kanë pasur shenjtërit mbi ferrin, janë vizione që shohin shpirtrat duke rënë në ferr. Mjafton të shikojmë përreth, për të parë sesa poshtërsi, pabesi dhe tradhti ekziston në njeriun, apo në disa njerëz. Për shembull, të mendojmë sektet satanike, të mendojmë njerëzit e poseduar nga djalli dhe që iu kanë kushtuar atij. Ata nuk mund t’i imagjinojmë ndryshe, përpos në ferr.
Në këtë rast purgatori çka është?
Purgatori është një zbulim i mëshirës hyjnore për t’ia dhënë mundësinë atyre shpirtrave që kanë vdekur në hir të Zotit, pra, jo në mëkat mortar, por që prapë nuk e kanë plotësuar mbi tokë pastrimin e tyre të plotë, për çka nuk mund të hyjnë në parajsë. Ja, pra, Hyji iu dha atyre këtë mundësi, që ta plotësojnë në jetën tjetër pastrimin. Pra, purgatori është një akt i mëshirës së Hyjit, i cili ua dha njerëzve këtë mundësi që ta kompletojnë pastrimin në jetën tjetër.
Imagjinoj që purgatori të jetë përplot, sepse nëse shikojmë mirë, të gjithë kemi nevojë të pastrohemi, apo jo?
Po, është e vërtetë. Nuk mund të harroj njërën ndër shprehjet e Zojës së Megjugores që unë i besoj, e cila thoshte: “Njerëzit kur vdesin, nuk e kanë shpirtin e gatshëm, nuk janë të përgatitur, pra, janë pak ata shpirtra që shkojnë drejtpërdrejtë në parajsë”. Për fat të keq, shumë kanë nevojë për këtë kalim nëpër purgator, ku vuajtjet janë të mëdha, pra, është një gjë e madhe dhe e shenjtë të lutesh për shpirtrat e purgatorit.
Cila është diferenca mes ferrit dhe purgatorit?
Diferenca është shumë e qartë, sepse shpirtrat e purgatorit i quajmë: shpirtrat e shenjt të purgatorit, pra, janë në hir të Zotit, e kanë sigurinë e parajsës, e kanë sigurinë e shëlbimit, ndërsa të dënuarit për ferr janë të dëshpëruarit, për të cilët nuk ekziston më asnjë mundësi shëlbimi apo shpëtimi.
Djalli a është një person real apo është një alegori: që domethënë se e keqja ekziston vetëm në mënyrë simbolike dhe metaforike?
Djalli është një qenie shpirtërore, personale, shumë inteligjente, me një fuqi jashtëzakonisht të madhe. Duhet theksuar se të njëjtën inteligjencë dhe fuqi që e kishte kur ishte i krijuar nga Hyji, si më i bukuri dhe më madhështori i të gjithë engjëjve, e ka ruajtur ende, vetëm se tani e përdorë kundër Hyjit, d.m.th. për të keq.
Kur flitet për inteligjencën e Djallit, a do të thotë se ai mund të bëjë gjithçka, se mund të bëjë edhe gjëra të jashtëzakonshme, mund t’i ndryshojë ligjet e natyrës?
Nuk mund t’i ndryshojë ligjet e natyrës, por mund t’i njoh shumë gjëra që ne nuk i njohim dhe të nxjerrë nga e tashmja edhe fakte që i takojnë së ardhmes. Ai nuk e di të ardhmen, por nga faktet e tanishme mund të nxjerrë faktet për ardhmen. Për shembull unë nuk di që do të kem një tumor, ai e di dhe e di se itinerari i këtij tumori mund të parasheh ditën e vdekjes sime, sepse nga një fakt i tanishëm mund të nxjerrë një fakt të ardhshëm, por përndryshe të ardhmen nuk e di, nuk e njeh.
Ju keni thënë se Djalli është një qenie shpirtërore, por a është e mundshme të preket, të eksperimentohet dhe të bëhet përvojë me një qenie të tillë?
Nuk mund të bëhet përvojë e ndjeshme, pikërisht për faktin se është shpirt, pra, nuk mund të paraqitet. Kur ne e paraqesim me brirë, lakuriq, me thundra etj., ai gëzohet jashtëzakonisht shumë, sepse Djalli bën çmosin për ta bërë të pabesueshme prezencën e tij, bën gjithçka që të mos besohet ekzistenca e tij. Kështu, pra, duke e bindur njeriun se kinse nuk ekziston, ai do të mund të veprojë lirshëm.
Në lidhje me këtë, a është Djalli vetëm një figurë e religjionit kristian – hebraik apo është i pranishëm edhe në religjione tjera?
Djalli është prezent në të gjitha religjionet, në të gjithë popujt, në të gjitha racat. Edhe në qytetërimet më të lashta gjithmonë ka qenë perceptimi i ekzistencës së një shpirti të keq nga i cili duhet mbrojtur, ndoshta edhe përmes kushtimit të kafshëve, të dhuratave tjera, për fat të keq edhe përmes kushtimeve apo sakrifikimeve njerëzore, ndoshta me rite të praktikuara nga shtriganët (magjistarët), në bazë të asaj që ishte kultura e popujve të ndryshëm. Por, popujt e të gjitha kohërave dhe religjioneve kanë perceptimin e ekzistencës së një shpirti të keq.
Të kthehemi paksa te ne. Sipas Biblës, librit frymëzues të të krishterëve, si perceptohet Djalli?
Bibla na jep përshkrimin më të saktë, njohjen më ekzakte të Djallit. Në Bibël thuhet se Hyji i ka krijuar shpirtrat e pastër. Ai i ka krijuar të gjithë të bukur, të mirë, inteligjent, të shenjtë dhe u ka dhënë dhuratën e vullnetit të lirë, dhuratën e lirisë. Pikërisht në këtë, Djalli që ishte më i ndrituri dhe më i bukuri i të gjitha qenieve, ka përvetësuar titullin e të qenit si Hyji, aq më tepër ka dashur dhe ka pretenduar të jetë vetë Hyj. Atëherë është rebeluar kundër Hyjit, duke tërhequr në rebelimin e tij edhe shumë demonë tjerë. Duke u rebeluar ndaj Hyjit, është bërë armik i Tij, është bërë ai që kërkon të largojë nga Hyji të gjitha krijesat tjera.
Pra, veprimi i Djallit është diçka konkret?
Po, është një veprim jashtëzakonisht konkret, një veprim shumë inteligjent. Djalli është shumë aktiv, jemi ne të padijshëm për të mos kuptuar praninë dhe veprimin e tij. Duhet theksuar se Djalli ka dy veprime: ka një veprim të zakonshëm, të cilit i jep rëndësi më tepër; Tunduesi dëshiron ta tundojë njeriun në të keq, për ta rrëzuar në mëkat. Kjo është shumë e rëndësishme për të. Të gjithë ne, nga lindja deri në vdekje, jemi subjekt i tundimeve të Djallit. Edhe Jezusi duke u bërë njeri ka pranuar t’i nënshtrohet tundimeve të Djallit.
Në Bibël kemi edhe tundimet e Jezusit. Pra, edhe Krishtin e ka tunduar Djalli në shkretëtirë?
Jo vetëm në shkretëtirë, por edhe gjatë tërë jetës së tij Djalli e kishte tunduar Jezusin, siç thoshte Papa Gjon Pali II në njërin ndër fjalimet e tija: “Djalli gjithmonë e ka tunduar Jezusin dhe Virgjërën Mari, Zojën e bekuar”.
Kjo domethënë se edhe Jezusi ishte subjekt i së keqes, i Djallit?
Po, edhe Jezusi ishte subjekt i tundimeve të Djallit, por Jezusi ka fituar gjithmonë mbi to. Edhe njeriut iu ka dhënë fuqia t’i luftojë dhe të ngadhënjejë mbi tundimet e të Keqit. Në çfarë mënyre? Përmes vigjilencës dhe lutjes. Pa vigjilencë dhe lutje është e pamundur t’u rezistohet tundimeve të Djallit. Madje, nuk mjafton vetëm vigjilenca, por është shumë e rëndësishme t’i ikim tundimeve, të kemi kujdes me natyrën tonë të lënduar dhe të sëmurë për arsye të mëkatit, të kemi kujdes ndaj tundimeve që bota na paraqet vazhdimisht.
Të kthehemi te Djalli ashtu sikur na paraqitet në Bibël, pasi që ajo është burimi i frymëzimit tonë dhe i teologjisë, por edhe i jetës sonë të krishterë. A ekzistojnë figura biblike që mund të krahasohen me hyjnitë pagane?
Jo! Nuk është i krahasueshëm me hyjnitë pagane.
Pra, është rezultat i mitologjisë?
Jo! Mitologjia na çon shumë larg nga ajo që është realiteti biblik, që është realitet i vërtetë. Sepse ne, në saje të zbulimit që Hyji ka bërë për ne, e dimë me saktësi kush është Djalli, pra, e dimë që është një shpirt shumë inteligjent dhe i fortë, ka një fuqi të madhe dhe na tundon vazhdimisht. Përveç këtij veprimi të zakonshëm, Djalli mund të veprojë edhe përmes mënyrave të jashtëzakonshme e që janë ato të dhënies së të këqijave të veçanta.
A ekziston mundësia që në një moment Djalli të pendohet dhe të kthehet për të qenë një Engjëll i mirë?
Jo, nuk është e mundur, sepse zgjedhja e tij është një zgjedhje e pakthyeshme, përfundimtare. Për këtë shumë herë e kam pyetur Djallin, në ato raste kur ka të bëjë me persona të poseduar, sepse në këto raste e kam një dialog të drejtpërdrejtë me të.
Pra, Ju thoni që Djalli nuk mund të pendohet?
Njëherë në formë loje e kam pyetur Djallin: “Nëse do të mundeshe, a do të ktheheshe mbrapa? Ti që me krejt inteligjencën tënde je më e çmendura ndër të gjitha krijesat, me inteligjencën e pafund tënden ishe në parajsë e tani je në ferr. Nëse do të mundeshe a do të ktheheshe mbrapa?”. Gjithmonë më kanë përgjigjur: “Do ta bëja të njëjtën zgjedhje. Nuk do të kthehesha kurrë”. Më kanë përgjigjur kështu, sepse ata mendojnë se duke iu rebeluar Hyjit, kanë bërë një veprim të madh ndaj Tij. Këtë e thonë haptas dhe krenohen me veprimin e tyre, edhe pse veprimi i tillë i rebelimit ka qenë dhe mbetët dënimi i tyre.
Pra, Ju thoni se nuk ka kthim nga kjo rrugë?
Jo, nuk ka kthim. Është rrugë e pa kthim.
Në këtë rast, pyetja që vjen natyrshëm është kjo: nëse Djalli e ka zgjedhur të keqen dhe ka hyrë në një rrugë të pa kthim, personi që e dënon veten, personi që bën mëkat mortar dhe që sipas traditës së krishterë shkon në ferr, a do të mund të pendohej, a do të mund të ketë falje për të?
Jo, sepse personi që shkon në ferr domethënë se është ngurtësuar aq shumë në të keqën, saqë është e pamundur të tërhiqet nga ajo. Edhe në këtë pyetje më vjen natyrshëm një episod i Megjugorjes, kur njëherë Mirjana, veguesja e parë, i kërkoi Zojës së Bekuar: “Zojë e dashur, a nuk është e mundur që njeriu i dënuar për ferr të pendohet, a nuk është e mundur që Zoti nga ferri ta kthejë atë në parajsë? Zoja duke buzëqeshur iu përgjigj: “Po, Zoti do të mundej, por janë ata që nuk duan”.
Të bën përshtypje të mendosh se ekzistojnë qenie njerëzore dhe qenie shpirtërore, të cilat janë aq shumë të mbërthyera dhe të rrënjosura në të keqën. A është e mundur që personi të bie në një situatë të tillë, saqë mos ta dëshirojë më të mirën?
Personi njerëzor derisa është në këtë jetë mundet gjithmonë të kthehet, të besoj dhe të rikthehet te e mira, por nganjëherë rrënjoset aq tepër në të keqën, saqë nuk është më i mundur kthimi i tij. Është tipike figura e Judës kur në Darkën e fundit, në momentin kur Jezusi ia jep kafshatën për ta ngrënë, Shën Gjoni ungjilltar na thotë se nga ai moment Djalli hyri në të. Kishte përfunduar gjithçka, ishte bërë një i poseduar i Djallit, si person njerëzor kishte bërë një zgjedhje përfundimtare, ishte dënuar vetë.
Si paraqitet sot satanizmi, me çfarë fytyre, me çfarë ngjarje?
Satanizmi sot, për fat të keq, paraqitet në një mënyrë jashtëzakonisht gjithëpërfshirëse. Të themi menjëherë se ekzistojnë dy forma të satanizmit: Satanizmi personal dhe ai jo personal. Të flasim sidomos për satanizmin personal, pra, për atë që i bën një kult Satanit (Djallit) në vend që kulti t’i bëhet Hyjit, një kult Satanit që është i bazuar mbi vese, që është i bazuar mbi tri pasionet e mëdha: mbi ambicie, mbi kënaqësi dhe mbi sukses. Satanizmi është një kult i bërë Satanit, sikurse ai të ishte Hyj. Prandaj, i ka ritet e veta, priftrinjtë e vet, hierarkinë e vet. Të gjithë kemi dëgjuar se flitet për meshë të zeza, që është kulti më kulminant që i bëhet Satanit. Po ashtu kemi dëgjuar se flitet për përdhosje të varrezave, të tabarnakujve (vendit ku ruhet Kungimi i shenjtë). Pra, kulti i bërë Satanit është një zëvendësim i Satanit me Hyjin, kështu që kush jepet pas kulteve satanike e adhuron Satanin, i kushtohet Satanit me qëllim që të ketë përfitime materiale.
Pra, në një farë mënyre figura e Satanit vendoset në vend të Hyjit?
Ekzakt, figura e Satanit vihet në vend të Zotit, me qëllim që të ketë përfitime që u përgjigjen tri pasioneve, për të cilat folëm më parë, e sidomos dëshirës së tepruar për të pasur para dhe kënaqësi, sidomos kënaqësi të shfrenuara seksuale.
Si përhapet ky satanizëm, kush është bartës i këtij kulti?
Satanizmi, për fat të keq, është përhapur shumë, si nga librat e shumtë që janë publikuar mbi këtë fenomen, po ashtu edhe nga llojet e muzikave të shumta, e sidomos nga muzika rok satanike, që i kushtohet satanizmit; muzikë kjo që e lavdëron satanin, e lavdëron lirinë e shfrenuar dhe kërkon apo thërret që mos të ketë asnjë autoritet tjetër mbi ne, përveç Djallit, duke i thënë: Ti je Zot, bëjë çka të duash. Nëse do të vrasësh, vrajë. Po deshe ta vrasësh vetën, vraje. Mjerisht, ka shumë njerëz që e kanë vrarë vetën pasi kanë dëgjuar porosi të llojeve të tilla të fshehura në muzikën satanike. Dëshiroj të shtoj edhe diçka tjetër, pa gjeneralizuar: ekzistojnë diskoteka të shumta, në të cilat itinerari është i obliguar. Para se gjithash alkooli, pastaj droga, seksi dhe hyrja në një sekt satanik.
Këto gjëra për të cilat flitni Ju, a janë kështu të afirmuara dhe të shumta, apo ndoshta gjërat e tilla mbetën vetëm në një modë sipërfaqësore? Në tërë këtë, çka ka me të vërtetë serioze?
Sot, për fat të keq, satanizmi është më të vërtetë i afirmuar. Pse? Sepse të rinjtë nuk kanë më vlera, nuk janë të mësuar ta përballojnë sakrificën, nuk janë të mësuar t’i përballojnë dhimbjet, nuk janë të mësuar t’i çmojnë vlerat e vërteta të jetës, të familjes, të dashurisë së vërtetë. Pra, duke mos pasur vlera të vërteta, vihen në kërkim të vlerave false dhe mjafton që të takohen me shoqëri jo të mirë dhe menjëherë ndryshojnë për keq, i përvetësojnë veset, pra, janë të paqëndrueshëm. Ndoshta më parë ishin besimtarë, praktikues të fesë, në një moment të caktuar nuk janë më. Që në moshën trembëdhjetë dhe katërmbëdhjetë vjeçare fillojnë të shmangen. Ndërsa më parë ishin të dëgjueshëm ndaj prindërve, tani në këtë moshë nuk dëgjojnë më, ndërsa më parë kishin një disiplinë dhe një orar, pas kësaj moshe nuk e kanë më dhe kthehen në shtëpi në dy apo tre të natës, pa ditur prindërit se ku gjenden fëmijët e tyre dhe pikërisht për këtë arsye ndoshta prindërit nuk flenë tërë natën.
A ka një dallim, së paku në peshën e gjërave, për shembull mes të dëgjuarit e një kënge, që mund të jetë edhe vulgare, në të cilën janë të pranishme fjalët e ndyta, ku ndoshta edhe flitet për Satanin dhe të bërit një vepër penale? Pra, a ka një gradualitet të gjërave, në bazë të peshës së fakteve? E bëj këtë pyetje për arsye se nuk mund ta gjykoj një të ri apo një të re, e cila bartë ndoshta një bluzë me një imazh apo me një shkrim paksa të çuditshëm, në krahasim me një të ri që bën një krim?
Jam dakord. Ekziston një gradualitet i gjërave, një përshkallëzim. Por, për fat të keq, është një shkallë në ngritje. Është sikurse ai që fillon me një drogë të lehtë dhe përfundon në drogë të rënda, pak a shumë në këtë mënyrë, dikush fillon me moda të jashtme. Të marrim një shembull, edhe pse pak banal, sot shumë vajza të reja vishen me rroba të zeza. Shtrohet pyetja, pse kaq shumë të rinj sot vishen me të zeza? Sepse merren me satanizëm? Jo, absolutisht jo! Por kjo është bërë një modë, që ka bazament të gabuar dhe qëllimkeq. Ritheksoj duke thënë që ata që vishen me të zeza, nuk është e thënë që merren me satanizëm, por të rinjtë duhet ditur se ata që merren me satanizëm, pra, ata që janë në sekte satanike dhe që kryejnë rite satanike vishen me mantel të zi dhe e mbulojnë kokën me kapuça të zi. Ky është një fakt që duhet ditur. Ja, pse ngjyra e zezë përvetëson forcë të madhe dhe rëndësi të madhe në mendjen e të rinjve. Mos të harrojmë se të rinjtë kanë nevojë për risi, kanë nevojë të takohen me njëri-tjetrin. Duke mos pasur ideale të vërteta, kanë nevojë të krijojnë ideale të rrejshme. Kjo është edhe arsyeja përse sheshet dhe sallat e shumta janë përplot me të rinj, që ndjekin koncerte dhe muzikë me sfond satanik.
Përtej këtyre tubimeve të të rinjve nëpër sheshe dhe salla ku organizohen koncerte, a janë të shumta sektet satanike?
Fatkeqësisht janë shumë. Nuk është e mundur të bëhet një llogaritje ekzakte, sepse shumë grupe organizohen lehtësisht dhe pastaj ndahen. Pastaj, duhet pasur parasysh që shumë herë, sekti satanik është një maskë që fshehë diçka tjetër. Për shembull, para disa viteve ishte në modë në rrethinën e Romës dhe me gjerë të organizoheshin meshë satanike dhe rite satanike, pastaj është kuptuar se këto ambiente ishin shtëpi publike dhe vende ku shitej dhe konsumohej droga.
Pra, në këto raste, më tepër sesa një kult satanik, kemi të bëjmë me interesa dhe qëllime kriminale, por që nuk kanë të bëjnë me Satanin?
Jo, ndoshta nuk kanë të bëjnë drejtpërdrejtë me Djallin, por duhet kuptuar se aty ku janë veset, aty janë gjithmonë kthetrat e Satanit, sepse aty ku përjashtohet Ligji i Zotit dhe aty ku shkohet kundër Ligjit të Zotit, gjithmonë është i pranishëm sugjerimi i Djallit, pra, i atij që na largon nga Hyji, i cili na thotë, sikurse u thoshte njerëzve të parë biblik: “Nuk është e vërtetë që në qoftë se hani nga pema e ndaluar, do të vdisni. Përkundrazi, do të jini të ngjashëm me Hyjin”, kështu që të rinjtë sot, ato që ne më parë i quanim mëkate, ata i quajnë përvoja.
Sipas përvojës suaj, cilat janë qytetet italiane, në të cilat janë të pranishme më shumë sekte satanike?
Pak a shumë janë të gjitha në të njëjtin nivel, Torino në këtë drejtim, ka bërë një famë të pa justifikuar. Unë besoj se qyteti që më së shumti ka satanizëm është Roma. Kjo për arsye demografike, pra, për arsye se është me e banuar se qytetet tjera. Por, ritheksoj se sot nuk ka dallim mes qytetit të madh dhe fshatit të vogël. Më parë thuhej se qytetet janë të prishura e fshatrat të shëndosha. Nuk është më kështu. Sot satanizmi është i përhapur kudo.
A mund të na thoni se si hyhet dhe si dilet, kuptohet nëse është e mundur të dilet, nga këto sekte?
Para se gjithash duhet të them se njëherë që je futur në këto sekte, është shumë e vështirë të dilet, sidomos për arsye të frikës së madhe nga hakmarrja e pjesëtarëve të sekteve satanike. Ndërsa, sa i përket hyrjes, ajo ndodh kryesisht përmes udhëzimeve të miqve satanik, të cilët e kanë si mision përpjekjen e vazhdueshme për të ndihmuar hyrjen e anëtarëve të rinj. Pastaj, hyrja ndodhë edhe përmes kureshtjes për të marrë pjesë në rite satanike; përmes përdorimit të alkoolit dhe të drogës, kështu që personi joshet, pra, depersonalizohet duke i lejuar vetit të shkojë atje ku duan të tjerët. Për shembull, një nënë më thoshte: “E kam lexuar ditarin sekret të vajzës sime gjashtëmbëdhjetë vjeçe, që unë e besoja dhe e njihja si shumë të mirë dhe shumë të pastër, edhe pse natën kthehej shumë vonë në shtëpi. Në ditar kishte shkruar: ‘Unë ia kam dhënë zemrën time të tjerëve, unë ia kam dhënë trupin tim të tjerëve’”. A e kuptoni se çka domethënë kjo për një vajzë gjashtëmbëdhjetë vjeçare?
Ja pra, të vihemi në rolin e një prindi, si duhet të sillemi, si duhet t’i luftojmë këto dukuri shkatërruese?
Prindërit, vërtet, gjenden në vështirësi të mëdha, sepse satanizmi shpie, para se gjithash, larg Zotit. Kështu që unë them se kjo situatë, përmbi të gjitha, është një problem kthimi, kthimi te Zoti, kthimi te Ligjet e Zotit, kthimi te feja; sepse sot nuk ka fe, e kur mungon feja, rriten besëtytnitë dhe rritet evazioni, siç janë sektet satanike. Kur nuk ka fe gati se është e natyrshme të jepesh pas kulteve të idhujtarisë. Çka mund të bëjë një prind? Mund të kërkojë të lutet më shumë, mund të kërkojë ta ndihmojë fëmijën e vet, ta dërgojë të dikush apo te diçka që e “shkund”, si për shembull në një shenjtërore. Përvojat e shenjta munden, vërtet, ta çmontojnë njeriun nga gjithçka që e robëron.